Metody wspomagające wycenę kosztów grupowych

Nazwa: Metody wspomagające wycenę kosztów grupowych

Rodzaj metody: metoda niepodatkowa

Opis metody: zasady wyceny podziału kosztów grupowych zostały opisane w rozdziale VIII Wytycznych OECD w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw wielonarodowych i administracji podatkowych „Zasady szczególne stosowane do usług świadczonych wewnątrz grupy przedsiębiorstw”, gdzie wskazuje się na możliwość wyceny według jednej lub obu metod: bezpośredniej oraz pośredniej.

Metoda bezpośrednia

Metoda bezpośrednia wyceny podziału kosztów grupowych polega na bezpośrednim obciążaniu danego podmiotu powiązanego za koszty, które są identyfikowalne na poziomie świadczącego usługę i można z dużą pewnością uznać, że dotyczą kupującego. Metodę bezpośrednią powinno się stosować wówczas, gdy usługi świadczone na rzecz podmiotów powiązanych są podobne do usług świadczonych na rzecz podmiotów niezależnych. Jeżeli konkretne usługi świadczone są nie tylko na rzecz podmiotów powiązanych, lecz również na rzecz podmiotów niezależnych, w porównywalny sposób i na szeroką skalę, to można zakładać, że świadczący usługę ma możliwość wykazania odrębnej podstawy do obliczenia danego wynagrodzenia.

Metoda pośrednia

Metoda pośrednia wyceny podziału kosztów grupowych polega na wyliczeniu wysokości obciążenia za pomocą rachunku szacunkowego lub przybliżonego (tzw. kluczy podziałowych). Metodę tę można stosować tylko wówczas, gdy usługi podlegające repartycji nie są świadczone podmiotom niezależnym. Metoda ta zakłada, że repartycja powinna w maksymalnym stopniu odpowiadać sprawiedliwej taryfikacji świadczonych usług, a każde fakturowanie powinno być uzasadnione na podstawie innych porównywalnych i przewidywalnych świadczeń. Wszystkie metody pośredniego obciążania powinny uwzględniać szczególne cechy handlowe właściwe dla danego przypadku (np. klucz podziału powinien być racjonalny, wynikający z konkretnych okoliczności), zawierać klauzule ochronne przeciwko ewentualnym manipulacjom, być zgodne z zasadami księgowości i pozwalać na dokonanie taryfikacji lub podziału kosztów stosownie do faktycznie uzyskanych lub racjonalnie oczekiwanych przez odbiorcę korzyści.

Porównywalność transakcji: nie wymagana przepisami prawa podatkowego, niemniej dla ustalenia prawidłowego poziomu cen warto przeprowadzić analizę porównywalności transakcji.

Wzór matematyczny:  nie ma jednego wzoru matematycznego opisującego metodę.