Opis metody: metoda koszt plus (wcześniej: metoda rozsądnej marży) polega na ustaleniu ceny sprzedaży rzeczy i praw oraz świadczenia usług w transakcji danego podmiotu z podmiotem powiązanym na poziomie sumy bazy kosztowej i narzutu zysku, porównywalnych do bazy kosztowej i narzutu zysku ustalanych pomiędzy podmiotami niezależnymi, które uwzględniają porównywalne funkcje, ponoszone ryzyka oraz angażowane aktywa.
Baza kosztowa w metodzie koszt plus
Przez bazę kosztową w tej metodzie rozumie się sumę kosztów bezpośrednio związanych albo sumę kosztów bezpośrednio lub pośrednio związanych z wytworzeniem we własnym zakresie lub nabyciem przedmiotu transakcji kontrolowanej (przepisy do 31.12.2021 wymuszały wyłączenie z bazy kosztowej kosztów ogólnych zarządu, tj. kosztów zarządzania jednostką). W metodzie tej narzut zysku kalkulowany jest w oparciu o bazę kosztową.
Narzut zysku w metodzie koszt plus
Narzut zysku w stosunku do określonej bazy kosztowej, ustala się poprzez odniesienie do poziomu zysku, jaki ten sam podmiot stosuje w porównywalnych transakcjach z podmiotami niezależnymi (porównanie wewnętrzne), lub zysku stosowanego w porównywalnych transakcjach przez podmioty niezależne (porównanie zewnętrzne).
Obliczanie ceny transferowej metodą koszt plus
Aby obliczyć cenę transferową (cenę sprzedaży do podmiotu powiązanego) w oparciu
o metodę „koszt plus” należy zidentyfikować:
- koszty ponoszone w związku z transakcją kontrolowaną,
- rentowność (mierzoną narzutem na kosztach) transakcji niekontrolowanej.
Porównywalność transakcji: wymagana przepisami rozdziału 2 Badanie porównywalności transakcji w związku z rozdziałem 3 Metody weryfikacji cen Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie cen transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.
Wzór matematyczny metody koszt plus
Wzór matematyczny: CT = (KB + KP) * (1 + n)
gdzie:
CT – cena transferowa
KB – koszty bezpośrednie dotyczące przedmiotu transakcji
KP – koszty pośrednie (do 31.12.2018 – z wyłączeniem kosztów ogólnego zarządu) przypisane dzięki kluczom alokacyjnym do przedmiotu transakcji
n – wysokość narzutu zysku